skórnymi, będące w stanie nietrzeźwym lub pod wpływem środków psycho-aktywnych. 6. Informacji o stanie zdrowia pacjentów udzielają wyłącznie ordynatorzy, lekarze prowadzący lub lekarze dyżurni, w godzinach pracy. Prawo do bieżącej informacji mają jedynie osoby upoważnione przez chorego w historii choroby.
zapytał(a) o 20:10 Jakiego wysłać sms mojemu chłopakowi który jest w szpitalu? Dzisiaj poszedł do szpitala, będzie miał operację na serce. tyle że nie wiem kiedy. on nie ma kasy na fonie ale ja mam, i chciałabym mu napisać jakiegoś sms żeby mu się przyjemnie zrobiło itd. żeby nie był taki smutny w tym szpitalu : D chociaż nwm. co tam robi i mam nadzieję że nie wyrwie żadnej laski : D o właśnie, z tym żeby nie wyrwał laski też może być XD co mu napisać ? <3 Odpowiedzi Cześć Słońce :*Mam nadzieję,że nie grymasisz z żadnymi pannami ;)Wszystko będzie dobrze,trzymaj się,na pewno się uda,kocham Cię,pamiętaj :*huhu :D:D Kocham cię..I będe kochać mimo wszystko..Może być ? Sms... Jakie to prostackie... Lepiej nic nie pisz tylko jutro do niego pojedz szczegolnie że będzie miał tak ważną operacje ! Puknij się w głowę będzie miał opercaję na serce i ma laske wyrywać ? Zastanów się dziewczyno co ty piszesz ! Jemu sie zrobi przyjemniej jak nie napiszesz nic a do niego jutro pojedziesz i posiedzisz u niego tam... zanies mu jakies kwiaty czy cos do przegryzienia zeby wiedzial ze o nim myslisz... ! odpowiedział(a) o 20:18 Myślę o Tobie cały się tam, wiedz że Cię kocham.♥ waza odpowiedział(a) o 20:21 powedz ze go kochasz ,a operacja sie uda ;p blocked odpowiedział(a) o 20:25 Tak, masz rację, poszedł do szpitala nie po to, żeby skupić się na zdrowiu, tylko po to, żeby myśleć o innych pannach. Pewnie poderwie jakąś fajną łysą lalę po chemioterapii. Napisz mu, że go kochasz, że trzymasz kciuki za operację, że wszystko na pewno się uda. Nie pisz mu o żadnych pannach, bo nie sądzę, żeby naprawdę mógł tam kogoś 'wyrwać'.Tak, zgadzam się, lepiej, żebyś po prostu kiedyś go odwiedziła, bo smsy to nie najlepszy sposób na pocieszenie. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
To trudna sytuacja, w której w jednej chwili zmienia się prawie wszystko w życiu chorego. Z czasem, po wstępnym szoku, może nastąpić mobilizacja do działania albo akceptacja życia takiego, jakie jest możliwe z chorobą – zajmowanie się tym, na co mamy wpływ, a odpuszczenie tego, wobec czego jesteśmy bezsilni. Czy szpital może odmówić zgody na towarzyszenie hospitalizowanemu dziecku? Jak uzyskać zgodę na towarzyszenie osobie, która umiera w szpitalu z powodu COVID-19? Na pytania dotyczące pobytu w szpitalu podczas pandemii koronawirusa odpowiada Rzecznik Praw Pacjenta, Bartłomiej Łukasz Chmielowiec. Bartłomiej Łukasz Chmielowiec, Rzecznik Praw Pacjenta. Fot. Ewa Stanek-Misiąg: Kto reprezentuje pacjenta w sytuacji, w której nie może on podejmować decyzji dotyczących leczenia i nie był w stanie z powodów zdrowotnych wskazać osoby, którą upoważnia do udostępnienia jej informacji na temat jego stanu? Bartłomiej Łukasz Chmielowiec: Pacjent ma prawo do uzyskania informacji o swoim stanie zdrowia. Do uzyskania tych informacji pacjent może upoważnić inną dowolnie wybraną osobę. Upoważnienie nie wymaga szczególnej formy – można go udzielić na piśmie, a także ustnie w placówce medycznej (pracownik tej placówki powinien to odnotować w dokumentacji medycznej). Osoba upoważniona – do czasu odwołania upoważnienia – może zasięgnąć informacji o stanie zdrowia pacjenta w każdym czasie, także wtedy, gdy pacjent trafi do szpitala nieprzytomny lub utraci przytomność w trakcie hospitalizacji. Jeżeli upoważnienie zostało złożone w innej placówce medycznej osoba upoważniona powinna udać się do tej placówki i uzyskać jego kopię, aby następnie przedłożyć ją w szpitalu, w którym przebywa nieprzytomny pacjent. Jest to potrzebne w celu wykazania, że jest się osobą upoważnioną do uzyskania informacji. Problem może pojawić się, kiedy pacjent nigdy nikogo nie upoważnił do informacji o swoim stanie zdrowia, a nieprzytomny sam tego uczynić w danej chwili nie może. Przepisy prawa zabezpieczają także taką sytuację. Zgodnie z ustawą o zawodach lekarza i lekarza dentysty, jeżeli pacjent jest nieprzytomny, lekarz udziela informacji osobie bliskiej (pojęcie osoby bliskiej ma swoją definicję w przepisach prawa. Osobą bliską będzie przykładowo – przedstawiciel ustawowy, małżonek, dzieci, rodzice, osoby pozostające we wspólnym pożyciu). Taka osoba powinna zgłosić się do lekarza, wskazać, że jest osobą bliską i że chce zasięgnąć informacji o stanie zdrowia pacjenta. Należy także pamiętać, że uzyskanie przedmiotowych informacji jest możliwe również telefonicznie. W takim przypadku osoba dzwoniąca powinna przekazać lekarzowi wiadomości niezbędne do tego, aby wykazać, że jest osobą upoważnioną (jeśli jest upoważnienie) lub osobą bliską (jeśli osoba nie ma upoważnienia). Placówka medyczna nie powinna z góry odmawiać udzielenia informacji tą drogą, tylko z tego powodu, że nie ma bezpośredniej styczności z osobą dzwoniącą. Należy podjąć próbę identyfikacji osoby dzwoniącej. Jak uzyskać zgodę na towarzyszenie osobie, która umiera w szpitalu z powodu COVID-19? W przypadku, gdy podmiot leczniczy ze względu na stan epidemii ograniczył prawo pacjenta do kontaktu osobistego z bliskimi osobami, należy w pierwszej kolejności zwrócić się do kierownika podmiotu leczniczego z prośbą o indywidualną zmianę zakazu. Jeżeli okaże się to nieskutecznie – można poprosić o pomoc, np. Rzecznika Praw Pacjenta. Czy jeśli szpital wymaga przed przyjęciem wykonania testu na koronawirusa, to w razie rezygnacji z hospitalizacji może się domagać pokrycia kosztów tego testu? Szpital, który udziela świadczeń w ramach środków publicznych – nie może pobierać opłaty za wykonanie testu w kierunku SARS-Cov-2. W przypadku komercyjnych świadczeń należy to indywidualnie uzgodnić w zawartej umowie. Jeśli hospitalizacji wymaga osoba dorosła, która jest niezaradna, jak skutecznie przekonać szpital, że musi jej towarzyszyć opiekun? Prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej to niezbywalne prawo pacjenta. Może ono zostać ograniczone, ale nie zakazane. W przypadku, gdy podmiot leczniczy ze względu na stan epidemii ograniczył to prawo, należy w pierwszej kolejności zwrócić się do kierownika podmiotu leczniczego z wnioskiem o uwzględnienie indywidualnej sytuacji pacjenta. Jeżeli okaże się to nieskutecznie – można poprosić o pomoc, np. Rzecznika Praw Pacjenta. Czy szpital może odmówić zgody na towarzyszenie hospitalizowanemu dziecku? Każde dziecko ma prawo do tego, aby podczas hospitalizacji przebywał z nim rodzic lub opiekun – również w okresie epidemii. Dziecko, które musi być leczone w szpitalu, powinno być pewne, że nie zostanie tam samo. Jest to prawo pacjenta do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, które – podobnie jak inne prawa – mogło zostać ograniczone, jednak ograniczenia te nie mogą zagrażać więzi pacjentów i ich bliskich. Wytyczne opracowane przez konsultanta krajowego w dziedzinie pediatrii oraz konsultanta krajowego w dziedzinie chorób zakaźnych – przekazane do NFZ, z prośbą o ich upowszechnienie wśród szpitali i oddziałów pediatrycznych – wskazują wprost, iż jeden zdrowy rodzic/opiekun dziecka może przebywać wraz z nim w szpitalu zarówno wtedy, kiedy u dziecka wykluczono rozpoznanie zakażenia COVD-19, jest podejrzenie zakażenia COVID19, jak i wówczas, kiedy u dziecka rozpoznano zakażenie COVID-19. Procedury zawierają również zalecenia dla rodziców/opiekunów przebywających wraz z dziećmi w szpitalu. Tylko przesłanki medyczne, w tym podejrzenie lub potwierdzenie zakażenia oraz wyjątkowe sytuacje podmiotu leczniczego mogą uzasadniać brak możliwości przebywania rodzica z dzieckiem w szpitalu. Czy zgodne z prawem jest rozdzielanie noworodków i matek na oddziale położniczym? Zdaniem Rzecznika Praw Pacjenta rozdzielanie matki z nowo narodzonym dzieckiem narusza prawa pacjenta. Rzecznik uznał, że praktyka stosowana w jednym ze szpitali, polegająca na oddzielaniu (separowaniu) matek od ich nowo narodzonych dzieci urodzonych drogą cesarskiego cięcia, do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu na obecność u matki koronawirusa – narusza zbiorowe prawo pacjentów do świadczeń zdrowotnych. Tylko przesłanki medyczne, w tym podejrzenie lub potwierdzenie zakażenia, mogą uzasadniać oddzielenie matki od dziecka. W pozostałych sytuacjach takie postępowanie będzie niezgodne z aktualną wiedzą medyczną, a także standardami organizacyjnymi opieki okołoporodowej określonymi przez Ministra Zdrowia. Pierwsze kontakty po porodzie są niezwykle ważne, zarówno dla matki, jak i dziecka. Ograniczenia w tym zakresie mogą występować jedynie w wyjątkowych, uzasadnionych sytuacjach. Chorego z afazją kwalifikuje się do terapii logopedycznej, którą prowadzi zatrudniony w szpitalu neurologopeda. Neurologopeda jest specjalistą w zakresie diagnozy i terapii osób z zaburzeniami mowy i komunikacji, wynikających z uszkodzenia centralnego układu nerwowego. W czasie pobytu w szpitalu opiekę nad chorym sprawuje również Dzień wcześniej hucznie świętowała swoje 25 urodziny. Gdy pojawił się ból głowy i problemy z ostrością widzenia, pomyślała, że to skutek kaca. Trzy dni później przewróciła się w drodze do łazienki, a wzrok odmówił jej całkowicie posłuszeństwa. Aż dwa lata zajęło lekarzom poszukiwanie źródła tajemniczej choroby młodej kobiety. spis treści 1. To nie był kac 2. Nowe, inne życie 3. Rzadkie schorzenie - choroba Devica 1. To nie był kac 25-letnia Annabelle Moult z Long Crendon w Buckinghamshirenie czuła się nie najlepiej – nic dziwnego, dzień wcześniej obchodziła swoje urodziny. Zobacz film: "Selma Blair o pierwszych objawach. Nie wiedziała wtedy, ze to stwardnienie rozsiane" Bolała ją głowa, nie widziała wyraźnie kształtów, ale gdy pojawiło się również mrowienie w nogach, poczuła niepokój, zwłaszcza że od pamiętnej imprezy minęły trzy dni. Tej samej nocy Moult wstała z łóżka, by skorzystać z łazienki. Natychmiast poczuła, że nogi się pod nią uginają. - Mój stan zaczął się gwałtownie pogarszać – nie mogłam poruszać nogami. Byłam sparaliżowana. Wtedy też straciłam wzrok – wspomina kobieta. W szpitalu lekarze zareagowali natychmiast, jednak wyniki badań nie były optymistyczne. - Skan mózgu wykazał obrzęk, a lekarz powiedział mi, że nigdy więcej nie odzyskam wzroku. Ale nie potrafił tego wytłumaczyć. Skamieniałam – relacjonuje Annabelle. - Przeszłam drogę od grającej w hokeja, kochającej siłownię, niezależnej 25-latki, która nie musiała na nikim polegać, do osoby poważnie niedowidzącej i sparaliżowanej, która nie mogła sama wyjść z domu. Cały mój świat legł w gruzach – dodaje. W szpitalu otrzymała leki steroidowe, by zmniejszyć groźny obrzęk w mózgu. Nauczono ją również, jak korzystać z wózka inwalidzkiego oraz przeszła fizjoterapię. Po wypisaniu do domu była innym człowiekiem, powiedziała też mężowi, że zrozumie, jeśli przestał ją kochać. 2. Nowe, inne życie Lekarze nie wiedzieli, z czego wynikały problemy zdrowotne 25-latki (Facebook) Z biegiem czasu małżonkowie nauczyli się funkcjonować z niepełnosprawnością kobiety, a ona robiła wszystko, by przynajmniej w pewnym stopniu odzyskać swoje życie. Na przestrzeni kolejnego roku przeszła dziesiątki badań krwi, rezonans magnetyczny, punkcje lędźwiowe, a samą siebie Annabelle żartobliwie nazywała "poduszką na szpilki". Diagnoza padła jednak dopiero po dwóch latach. 3. Rzadkie schorzenie - choroba Devica Wtedy lekarze powiedzieli kobiecie, że cierpi na rzadką chorobę – zapalenie rdzenia i nerwów wzrokowych (NMO – neuromyelitis optica), znaną również jako choroba Devica. To choroba demielinizacyjna ośrodkowego układu nerwowego, która do niedawna uznawana była za jedną z postaci stwardnienia rozsianego (SM). To stosunkowo rzadkie schorzenie, odbierające często sprawność wraz z kolejnymi epizodami zaostrzeń. Mimo diagnozy lekarze wciąż nie wiedzieli, co było przyczyną choroby u kobiety i czy kiedykolwiek pacjentka wyzdrowieje. Annabelle wspomina, że diagnoza przyniosła ulgę – w końcu wiadomo było, co odpowiada za niepełnosprawność 27-latki. - Czułam niemal ulgę, ponieważ oznaczało to, że mogłam uzyskać dalsze informacje, pomoc i wsparcie, nie będąc nieznanym podmiotem. Od tego momentu zaczęła też walczyć o lepsze samopoczucie – za zgodą lekarzy odstawiła sterydy, przez które przytyła z rozmiaru 38 do 46, zaczęła ćwiczyć na tyle, na ile pozwalała jej na to niepełnosprawność. Postanowiła również zacząć medytować i spisywać swoje wspomnienia, a niedawno porzuciła też pracę, by zostać mentorką i ambasadorką chorych na to rzadkie schorzenie. Aktywnie udziela się w social mediach jako "BellesWheels", bo wie, że pacjenci z NMO potrzebują wsparcia. - To straszna choroba i mimo że jest dość nieznana, na całym świecie cierpi wiele osób – podkreśla. Karolina Rozmus, dziennikarka Wirtualnej Polski Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamyJeśli ktoś od początku pracuje w szpitalu przeznaczonym do walki z wirusem, podwyżki nie dostanie. Zostanie też wprowadzona klauzula „Dobrego Samarytanina”. W przypowieści Samarytanin jako jedyny pomaga leżącemu przy drodze wędrowcowi, podczas gdy inni, po których można było się spodziewać ludzkiego odruchu, nie reagowali.
Choroby nowotworowe coraz częściej dotykają naszych bliskich oraz osoby z naszego otoczenia. Mimo to, wciąż rozmawia się o nich mało – najczęściej szeptem lub ze wstydem. Tematyka raka wprowadza rozmówcę w zakłopotanie, stanowi tabu, jest czymś, co łatwiej przemilczeć. Warto to zmienić! Czy ktoś z Twoich bliskich choruje na nowotwór? Chciałbyś wiedzieć, jak mądrze towarzyszyć mu w chorobie i jak spróbować pomóc? Oto kilka praktycznych wskazówek jak rozmawiać z chorym na raka. bądź. Diagnoza choroby nowotworowej to bardzo trudny czas dla bliskiej Ci osoby. Ważne zatem, by nie zostawiać jej z tym samej. Bądź przy niej, choćby tylko milcząc. pytaj. Zastanawiasz się, jak możesz pomóc osobie chorej? Zapytaj ją o to. Ona przecież najlepiej wie, czego potrzebuje. Jak zapytać? Najlepiej wprost: „Jak mogę Ci pomóc?“, „Co mogę dla Ciebie zrobić?“. oferuj pomoc. Być może osoba chora nie chce nikogo obciążać sobą, mimo że potrzebuje pomocy. Jeśli masz ochotę być z nią, nie czekaj, aż sama Cię o to poprosi (proszenie dla osób chorujących często jest trudne). Przejmij inicjatywę, dzwoń, oferuj swoją pomoc, gotowość i wsparcie na różnych płaszczyznach. bądź szczery/a. Nie udawaj, że Ci łatwo, jeśli tak nie jest. Nie mów choremu, że „wiesz co czuje“ i że „będzie dobrze“, bo nie wiesz, jak będzie. Zawsze mów prawdę i słuchaj z uwagą. Spokojna i empatyczna rozmowa działa uspokajająco. Istotne jest pozwolenie chorującemu na wyrzucenie z siebie tego, co czuje i myśli. mów, co czujesz. Nie udawaj, że z łatwością przychodzi Ci rozmawianie na dany temat, jeśli tak nie jest. Mów o swoich lękach, obawach, odczuciach. Może się okaże, że osoba chora oczekuje właśnie takiej szczerości, a nie kolejnego „bohatera“ u swojego boku. pozwól sobie i choremu na wyrażanie emocji. To ważne dla osób chorujących, by móc wyrzucić z siebie męczące i złe emocje. Już sama sytuacja choroby potrafi być bardzo trudna, nie obciążajmy się dodatkowo kumulowaniem negatywnych emocji. daj sobie czas na odnalezienie się w nowej sytuacji i przyzwolenie na to, że nie wiesz, co dokładnie robić. Najważniejsza w tej sytuacji jest Twoja gotowość. Spróbuj otworzyć się na swojego przyjaciela, bardzo możliwe, że sam będzie chciał Cię poprowadzić przez najlepszą drogę towarzyszenia mu. Czego nie należy robić podczas rozmowy z osobą chorą na raka? nie wyręczaj chorego, nie zabieraj mu jego autonomii. Mimo, że choroba może ograniczać sprawność, pozwól Twojemu bliskiemu na niezależność. Chory oczekuje normalności. W jego życiu i tak wystarczająco dużo już się zmieniło. nie dawaj rad i nie pouczaj. Nie wiesz, co jest dobre dla Twojego przyjaciela i nie jesteś na jego miejscu. – nie mów, że „wszystko będzie dobrze“. To oczywiście naturalne, że chcesz, aby tak było. Nie możesz jednak mieć pewności, że tak będzie, a nie należy kłamać. nie lekceważ choroby. Chorzy nie lubią komentarzy „nie wyglądasz na chorego“, mogą to odebrać, jako kwestionowanie ich choroby. nigdy nie lituj się nad chorym. Większość pacjentów jest na to bardzo wyczulona. nie udawaj, że wszystko jest w porządku. Bo nie jest. Mów o swoich uczuciach i o tym, co jest dla Ciebie ciężkie. Nie traktuj złości chorego osobiście. Ma prawo do wykrzyczenia swojego bólu i smutku. Pozwól mu na to. Choroba jest bardzo trudnym momentem, często zatem towarzyszy jej agresja, bezsilność i złe emocje. Pamiętaj, że najważniejsza w byciu z osobą chorą na raka jest szczerość. Jej brak bardzo łatwo wyczuć. Udając, grając i nie mówiąc prawdy oraz tego, co faktycznie czujesz – tworzysz barierę między Tobą a chorym. To powoduje narastanie poczucia osamotnienia, frustracji, zagrożenia i smutku. Przeczytaj także: JAK PRZEKAZAĆ CHOREMU ZŁĄ DIAGNOZĘ OBJAWY RAKA PSYCHOONKOLOGIA – EMOCJE W CHOROBIE NOWOTWOROWEJ Jak rozmawiać z chorym na raka? opracowanie Olga Kłoda-Krajewska – psycholog dla portalu onkologicznego Zwrotnik Raka.
Pobyt rodzica z dzieckiem w szpitalu. Od dnia 1 lipca 2019 r. Górnośląskie Centrum Zdrowia Dziecka im. św. Jana Pawła II w Katowicach zaprzestało pobierania od rodziców/przedstawicieli ustawowych/opiekunów faktycznych leczonych dzieci opłaty rekompensującej koszty ponoszone przez szpital, w związku z realizacją prawa do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej nad dzieckiem.
Pytanie nadesłane do redakcji Gdzie się zgłosić i jak postępować, gdy chory na schizofrenię paranoidalną nie chce już chodzić na wizyty u psychiatry, bo uważa, że jest już zdrowy? Odpowiedziała dr n. med. Joanna Borowiecka-Karpiuk specjalista psychiatra Centrum Dobrej Terapii W świetle obowiązującej w Polsce Ustawy o Ochronie Zdrowia Psychicznego osoba chorująca psychicznie ma prawo do wyrażenia zgody na leczenie psychiatryczne i poza ściśle określonymi przesłankami, które opiszę poniżej, nie można jej bez tej zgody leczyć. Jeśli jednak zachodzą przesłanki z art. 23 lub 29 tej Ustawy, osoba chorująca może być bez swojej zgody przyjęta i leczona w szpitalu psychiatrycznym. Według art. 23 omawianej Ustawy dana osoba może być w trybie nagłym przyjęta do szpitala psychiatrycznego, jeśli z powodu choroby psychicznej zagraża bezpośrednio swojemu życiu, życiu lub zdrowiu innych osób. Natomiast według art. 29 Ustawy dana osoba może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego w trybie wnioskowym z decyzji Sądu Rodzinnego, jeśli nie jest w stanie samodzielnie zaspokajać swoich podstawowych potrzeb życiowych, a leczenie w szpitalu psychiatrycznym może przynieść poprawę jej stanu zdrowia oraz osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie jej stanu zdrowia. Wniosek do Sądu może złożyć np. rodzina pacjenta lub MOPS sprawujący nad nim opiekę. Także w przypadku, kiedy zachodzą przesłanki do ubezwłasnowolnienia całkowitego danej osoby chorującej i nie jest ona w stanie wyrazić swojej zgody lub jej braku na leczenie, nadzór nad jej leczeniem przejmuje ustanowiony przez Sąd Rodzinny jej opiekun prawny. Jeśli jednak nie zachodzi żadna z wyżej wymienionych przesłanek ani nie skutkuje motywowanie przez najbliższą rodzinę danej osoby do podjęcia odpowiedniego leczenia, nie ma możliwości jej leczenia psychiatrycznego bez jej zgody. Można tu jednak rozważyć jeszcze jedną możliwość, która w praktyce w przypadku pacjentów unikających z powodu choroby psychicznej wizyt u psychiatry w gabinecie, czy przychodni zdrowia psychicznego, stosunkowo często się sprawdza. Warto podjąć z osobą chorującą rozmowy, czy, pomimo że jak wynika z pytania „nie chce już chodzić na wizyty u psychiatry”, nie wyraziłaby zgody na wizytę lekarza psychiatry w domu. Jeśli pacjent na taką wizytę i ewentualne dalsze wizyty domowe lekarza psychiatry celem objęcia adekwatnym leczeniem psychiatrycznym wyrazi zgodę, należy wtedy zwrócić się do Zespołu Leczenia Środowiskowego (ZLŚ) właściwego dla danego miejsca zamieszkania. Jeśli pacjent zostanie zakwalifikowany do takiego leczenia, poza leczeniem psychiatrycznym w warunkach domowych, może otrzymać także możliwość podjęcia np. psychoterapii. W uzasadnionych przypadkach pomocą psychologiczną w ramach ZLŚ może być także objęta rodzina pacjenta.W leczeniu chorego na schizofrenię często istotne znaczenie ma współpraca lekarza nie tylko z samym pacjentem, ale także z jego rodziną. Terapia zazwyczaj trwa całe życie. W przypadku ostrych epizodów psychotycznych czy gwałtownych nasilonych zaostrzeń choroby pacjent powinien być hospitalizowany w szpitalu psychiatrycznym.
Dwie kromki chleba, kawałek margaryny i plasterek mortadeli - takim sniadaniem zaczynają dzień pacjenci wielu szpitali. Czy wszędzie jest tak źle? W niektórych szpitalach stawki żywieniowe za tzw. wsad do kotła to tylko 6 zł na dobę. "Jak w taki sposób zapewnić wartościowy posiłek pacjenta?" - pyta Sieć Obywatelska Watchdog Polska, która wzięła pod lupę żywienie pacjentów w polskich szpitalach. 1. Watchdog Polska sprawdza, jak szpitale karmią chorych O szpitalnym jedzeniu krążą legendy, a internet pełen jest zdjęć mało apetycznych posiłków serwowanych pacjentom. Na Facebooku można znaleźć wiele grup, które specjalizują się w tej tematyce. Pierwszy obiad po porodzie dla matki karmiącej w częstochowskim szpitalu (FB) Zobacz film: "Warszawa. Policjanci eskortowali rodzącą kobietę do szpitala" Najgorsze jest to, że diety szpitalne często nie dostarczają odpowiednich składników, a ich niewłaściwe zbilansowanie może zaburzać proces leczenia. Wielokrotnie podkreślali to różni eksperci, takie były też wnioski z raportu na temat żywienia pacjentów w szpitalach opublikowanego przez NIK w kwietniu 2018 r. Sieć Obywatelska Watchdog Polska przyznaje, że od tego czasu na lepsze zmieniło się niewiele. Tak wynika z informacji, które napływają do nich z różnych źródeł. - Jesteśmy organizacją, która zajmuje się prawem obywatela do informacji publicznej. Temat żywienia w szpitalach od lat wraca jak bumerang, dlatego uznaliśmy, że musimy sprawdzić, jak ta sytuacja rzeczywiście wygląda. Dane ze szpitali zbieraliśmy wysyłając wnioski o informację publiczną - mówi Martyna Bójko z organizacji Sieć Obywatelska Watchdog Polska. Śniadanie dla pacjenta w szpitalu nr 3 w Tarnowskich Górach (FB) Organizacja zwraca uwagę, że nie ma przepisów, które szczegółowo regulowałyby, jak ma wyglądać żywienie w szpitalach. - W ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wspomina się jedynie, że żywienie w szpitalach ma być adekwatne do stanu zdrowia i nic ponadto - ubolewa Bójko. - Nie ma żadnych regulacji, które mówiłyby o jakości jedzenia w szpitalach czy stawkach żywieniowych. Sanepid sprawdza tylko warunki sanitarne, natomiast nad jakością już tej kontroli nie ma - dodaje. Dlatego Sieć Obywatelska Watchdog Polska sama postanowiła przeanalizować sytuację. Jaka jest wysokość całościowej dziennej stawki żywieniowej przypadającej na 1 pacjenta szpitala? Czy w szpitalu kontroluje się jakość posiłków podawanych pacjentom? – to niektóre z listy 16 pytań, które organizacja skierowała do 1076 szpitali, czyli wszystkich placówek w Polsce. Odpowiedzi napłynęły z blisko 700 z nich. Lista pytań zadanym przez Watchdog Polska szpitalom (Watchdog Polska) Zobacz także: Żywienie w szpitalu - problem ogólnoświatowy? 2. 6 zł na wyżywienie pacjenta i brak organów kontrolujący jakość jedzenia Odpowiedzi płynące ze szpital na razie nie nastrajają optymistycznie. Zbyt niskie stawki żywieniowe i kompletny brak organów, które by kontrolowały jakość jedzenia, którym są karmieni pacjenci. Takie wnioski wysuwają się już na początku. - Po przeczytaniu kilkuset odpowiedzi ze szpitali widać, że średnia krajowa wyżywienia dla pacjenta kształtuje się na poziomie 6 zł, jeśli chodzi o tzw. wsad do kotła, czyli to są pieniądze, które są wydawane tylko na produkty spożywcze - podkreśla przedstawicielka SOWP. Odżywczy posiłek na patologii ciąży (FB) - Z opowieści lekarzy wiemy, że w wielu miejscach jest tak, że jeśli pacjent nie może jeść tłuszczu, to mu się po prostu zdejmuje masło z talerza. Pytaliśmy, czy szpitale mają procedury, które zapewniają odpowiednią jakość posiłków. I sporo placówek odpowiadało, że tak. Problem w tym, że niektóre z nich rozumieją przez to tylko fakt, że podają informację o alergenach w posiłkach i ich zdaniem to wystarczy - podkreśla Martyna Bójko. Zobacz także: Dzieci w polskich szpitalach są niedożywione 3. Szpital sprawdza, ile jedzą pacjenci raz na pół roku Organizacja zwraca uwagę również na to, że w szpitalach brakuje dietetyków. Najczęściej w placówce jest zatrudniony tylko jeden taki specjalista, a to oznacza, że podlegają mu posiłki kilkuset chorych, więc nie jest on w stanie ich skontrolować. Mało apetyczny obiad dla chorego dziecka w szpitalu w Strzelcach Opolskich (FB) - Zwykle jest informacja, że dietetyk próbuje jedzenia i w ten sposób kontroluje, czy posiłki są smaczne i czy mają odpowiednią temperaturę, natomiast to jasne, że w ten sposób nie da się sprawdzić ich jakości i tego, czy są odpowiednio zbilansowane - mówi Bójko. - Z naszych rozmów z lekarzami wynika, że bardzo ważne jest, żeby chorzy zjadali odpowiednią ilość posiłków, więc o to też pytaliśmy, czy ktoś w szpitalu nad tym czuwa. Niektóre odpowiedzi były rozbrajające. Na przykład szpital z Jeleniej Góry na pytanie, czy kontroluje się u nich, ile zjadł pacjent, odpowiada, że pacjent sam decyduje, ile chce zjeść. A co, jeśli pacjent nie ma apetytu i je za mało albo wcale - ma się zagłodzić na śmierć? - pyta organizacja. Z kolei szpital w Kostrzynie nad Odrą napisał, że raz na pół roku sprawdza, czy pacjenci jedzą wystarczającą ilość posiłków. Niektóre szpitale nie chciały udostępnić dziennej stawki żywieniowej dla pacjentów, zasłaniając się tajemnicą przedsiębiorcy. Tak zrobiło Centrum Zdrowia Dziecka. - Bywają też budujące przykłady, jak odpowiedź szpitala w Przeworsku, który na pytanie o edukację żywieniową pacjentów odpowiedział bardzo wyczerpująco, wygląda na to, że rzeczywiście ją robią. Mają aż 3 dietetyków na 172 pacjentów - przyznaje Martyna Bójko. Strzelce Opolskie - śniadanie dla rocznego dziecka (FB) To na razie tylko część wniosków. Organizacja analizuje odpowiedzi, które dostała ze szpitali za pomocą pierwszego w Polsce serwisu do społecznościowego analizowania danych Każdy może się zalogować w serwisie i pomóc przeanalizować zebrany materiał. Pełny raport Watchdog Polska dotyczący żywienia w polskich szpitalach ma być gotowy do końca marca. Przeczytaj także: Zepsuta łazienka, brak papieru toaletowego i pacjenci leczeni własnymi lekami – tak wygląda leczenie w szpitalu na Banacha Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
należy szukać w sklepach medycznych lub w oddziałach rehabilitacyjnych. Chory w domu Jeśli zdecydujemy się na zorganizowanie opieki nad chorym w warunkach domowych, powinniśmy się do tego dobrze przygotować. Warto jeszcze w trakcie pobytu chorego w szpitalu porozmawiać na temat zaleceń z lekarzem prowadzącym. opieka pielęgniarska 5
Możliwości przymusowego leczenia osoby pełnoletniej są w Polsce znacznie ograniczone. Ma Pan rację, że na przymusowe leczenie mogłoby wpłynąć ubezwłasnowolnienie chorego. Opiekun czy kurator osoby ubezwłasnowolnionej składa bowiem większość oświadczeń i dokonuje większości czynności prawnych za taką osobę. W szczególności czynność prawna (zawarcie umowy, jednostronna darowizna) dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych (np. ubezwłasnowolnioną całkowicie), jest nieważna. Postępowanie sądowe w sprawie o ubezwłasnowolnienie toczy się według ogólnych zasad cywilnego postępowania nieprocesowego, uregulowanego przepisami Kodeksu postępowania cywilnego. Ubezwłasnowolnionym całkowicie może być osoba pełnoletnia, która wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, nie jest w stanie kierować swym postępowaniem (art. 13 Kodeksu cywilnego). Ubezwłasnowolnionym częściowo może być osoba pełnoletnia „z powodu choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii, jeżeli stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego, lecz potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw” (art. 16 Kodeksu cywilnego). Sprawy o ubezwłasnowolnienie należą do właściwości sądów okręgowych, które rozpoznają je w składzie trzech sędziów zawodowych. W sprawach tych właściwy jest sąd okręgowy miejsca zamieszkania osoby, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie, a w braku miejsca zamieszkania – sąd miejsca jej pobytu. Wniosek o ubezwłasnowolnienie może zgłosić: małżonek osoby, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie; jej krewni w linii prostej (np. rodzice) oraz rodzeństwo; jej przedstawiciel ustawowy. Ryzyko wydania przez sąd rozstrzygnięcia nieodpowiadającego sytuacji – w tym orzeczenia o ubezwłasnowolnieniu pomimo braku ku temu podstaw – jest znikome, albowiem osobę, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie, sąd zawsze jest obowiązany wysłuchać niezwłocznie po wszczęciu postępowania; wysłuchanie odbywa się w obecności biegłego psychologa oraz – w zależności od stanu zdrowia osoby, która ma być wysłuchana – biegłego lekarza psychiatry lub neurologa. Innymi słowy, w toku postępowania osoba, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie, musi być zbadana przez biegłego lekarza psychiatrę lub neurologa, a także psychologa. Oczywiście wiąże się to także z wydłużeniem postępowania – standardowo do kilku miesięcy. Skoro wniosek o ubezwłasnowolnienie dotyczyć miałby osoby pełnoletniej, sąd może przy tym na wniosek uczestnika postępowania lub z urzędu, przy wszczęciu lub w toku postępowania, ustanowić dla niej doradcę tymczasowego, gdy uzna to za konieczne dla ochrony jej osoby lub mienia. Doradcą tymczasowym należy ustanowić przede wszystkim małżonka, krewnego lub inną osobę bliską, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie wzgląd na dobro osoby, której dotyczy wniosek o ubezwłasnowolnienie. Jeżeli jednak nie zdecydowałby się Pan skorzystać z opisanej wyżej procedury ubezwłasnowolnienia, chociażby z uwagi na czas jej trwania, wskazuję także inny sposób działania. Można hospitalizować pacjenta w szpitalu psychiatrycznym zgodnie z ustawą z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Zgodnie z art. 23 tej ustawy osoba chora psychicznie (chorą psychicznie jest osoba wykazująca zaburzenia psychotyczne, które mogą znacznie upośledzić procesy postrzegania rzeczywistości, emocjonalne, myślenia oraz zdolność do dokonywania racjonalnych wyborów albo rażąco zaburzać zachowanie) może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. O przyjęciu decyduje lekarz, który następnie zawiadamia kierownika szpitala oraz sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala. Dlatego w pierwszej kolejności powinniście Państwo skontaktować się ze szpitalem tego typu najbliższym miejsca zamieszkania chorego (to najbardziej praktyczne rozwiązanie) i przedstawić kompetentnemu lekarzowi Państwa sprawę (z powołaniem się na wskazane przeze mnie przepisy prawa), prosząc o wskazanie dalszego trybu postępowania. W przypadku, gdy nie ma bezpośredniego zagrożenia życia, jednak dotychczasowe zachowanie osoby chorej psychicznie wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie jej stanu zdrowia lub z powodu choroby nie jest w stanie zaspokajać podstawowych potrzeb życiowych, rodzina pacjenta na podstawie art. 29 może złożyć wniosek o leczenie do rejonowego sądu opiekuńczego, załączając do wniosku zaświadczenie lekarza psychiatry, uzasadniające konieczność leczenia. Ten tryb postępowania można by zastosować w przypadku, gdy lekarz będzie się upierał, że nie ma bezpośredniego zagrożenia życia chorego, i odmówi przyjęcia go do szpitala, co jednak wymaga znowu skorzystania z drogi sądowej (choć w tym wypadku szybszej niż przy ubezwłasnowolnieniu). Dodam także, że nie ma przeszkód prawnych, aby równocześnie prowadzić postępowania, o których pisałem, przy czym uzasadnione byłoby to raczej wtedy, gdyby przewidywał Pan, że pomoc udzielona choremu w szpitalu psychiatrycznym nie okaże się wystarczającą, w szczególności miałaby nie przynieść trwałych efektów (sądzę, że w tym zakresie łatwiej będzie Państwu podjąć decyzję po rozmowie z lekarzem). Na pewno w pierwszej kolejności niezwłocznie powinniście Państwo podjąć działania w kierunku umieszczenia chorego w szpitalu psychiatrycznym, skoro jego stan przedstawia się, jak Pan to opisuje. Z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie można by zaczekać do diagnozy lekarskiej specjalistów. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .macji o powód przyjęcia do szpitala (bezpośrednia przyczyna hospitalizacji, diagnoza lekarska, który pobyt w szpitalu psychiatrycznym, średni okres remisji, uregulowania prawne - przyjęcie za zgodą czy brak zgody na hospitalizację). Pytania formułowano w sposób jasny i prosty (uni-kano słownictwa zawodowego), a ich treść dotyczyła
Zbyt duża liczba wysyłanych SMS-ów stała się powodem umieszczenia młodej mieszkanki Nowej Zelandii w lokalnym szpitalu. To już nie pierwszy tego typu 20-letniej Nowozelandki zdiagnozowano, prawdopodobnie pierwszy w tym kraju, przypadek tzw. choroby SMS-owej. Głównym objawem jest bolesne zapalenie kciuka, a także części dłoni. Występuje u osób, które bardzo intensywnie wykonują tę samą czynność wysyłała dziennie około 100 wiadomości ze swojego telefonu komórkowego. Nadwyrężyła przez to swoją dłoń i trafiła do informuje Brisbane Times, nie jest to pierwszy przypadek tej choroby na świecie. Poprzednie zanotowano w Singapurze, Australii oraz we tym ostatnim kraju pierwszy przypadek zapalenia kciuka spowodowanego pisaniem SMS-ów odnotowano w styczniu 2005 roku u 14-letniej dziewczynki. Włoszka również wysyłała ok 100 SMS-ów dziennie, prowadząc w ten sposób ożywioną komunikację ze znajomymi.[Michał Chudziński]Wszystko na temat Komunikatorów w sklepie
1. W szpitalu identyfikuje się i gromadzi dane na temat zdarzeń niepożądanych. 2. W szpitalu analizuje się zdarzenia niepożądane dotyczące pobytu pacjentów. 3. W szpitalu wykorzystuje się wnioski z przeprowadzonych analiz zdarzeń niepożądanych. Jednostka, która poddaje się ocenie akredytacyjnej, powinna Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #f3c6d766-12b6-11ed-be0a-76537370496cW dobie pandemii koronawirusa często mamy utrudniony lub niemożliwy dostęp do naszych bliskich leżących na szpitalnych oddziałach. Ze względu na covidowe obostrzenia, wiele placówek zabrania jakichkolwiek odwiedzin. Nic więc dziwnego, że wiele osób zastanawia się więc, co dzieje się z ciałem zmarłego w szpitalu. Jak jest traktowane?
