Zobacz 16 odpowiedzi na pytanie: Czy ja mogę mieć/ wpaść w anoreksje ? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta (1892)
zapytał(a) o 13:09 Jak zapaść w anoreksje? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Widzę, że chcesz zostać motylkiem. Ja nim jestem. Napisz do mnie na gadu 43917187 Odpowiedzi EKSPERTÉtrangčres odpowiedział(a) o 15:53 P i e r d o l n i j się ostro w łeb. Twoja głupota nie zna granic. Nie żryj nic. Miłej choroby i zniszczonego życia :)Radzę się ogarnąć :3 blocked odpowiedział(a) o 22:22 LUDZIE, ZNOWU BĘDZIE KOPIUJ->WKLEJ Z MOJEJ STRONY. fajnie, że jest coraz więcej debilnych pytań i muszę wklejać swoje własne odpowiedzi spod innych pytań od tego, że w anoreksję się WPADA. Nie da się zrobić "ot tak", pstryk i już nią wpadają w nią nieświadomie, i nigdy się nie przyznają, że ją i to cię nie zabije, bo nawet nie wiesz zapewne jak się odchudzać. Zakład, że nażresz się hamburgerów i pizzy po tygodniu? Nie wytrzymasz, to pewne. Musiałabyś stopniowo mniej jeść, a nie jednego dnia 5 kotletów, 10 kanapek i bigos, a drugiego wafel ryżowy i woda. Po czymś takim trafisz do szpitala nie z powodu, jak mniemam twojej wymarzonej anoreksji, ale osłabienia. Bo twój organizm nie jest tak głupi jak twój mózg i nie da się przekonać do schudniecia 20 kg w kilka efekt jojo? Po jakimś czasie przekonasz się, że chłopcy lecą na grubsze, a nie wieszaki, a wtedy niesamowicie trudno zostają zauważone jako anorektyczki nawet po kilku latach, a nie po tygodniu, jak zapewne masz jesteś aż taka głupia? Jak mówiłam- nie wytrzymasz tygodnia. A nawet jeśli, to złapią cie nauczyciele/rodzice i będziesz miała prze* ci odłączyć tylko owoce i warzywka, pij mnóstwo wody. Pewnie teraz przegryzasz batona. Powodzenia. Jak widzę takie coś to, chcę mi się rzygać! ANOREKSJA TO CHOROBA PSYCHICZNA! Nikt jej nie chce, od tego się umiera! Można co najwyżej być chudym jak patyk a nie być anorektyczką, Boże. blocked odpowiedział(a) o 16:23 Nie jedz i będziesz chuda jak patyk blocked odpowiedział(a) o 13:10 Last4You odpowiedział(a) o 13:13 ((: odpowiedział(a) o 23:54 Odchudzać, nic nie jeść, prowadzić to choroba psychiczna- wmawiasz sobie że cały czas jesteś gruba a tak nie jest. I nadal się odchudzasz nie patrząc na po co ci to? Lepiej mieć "kształty" niż być deską. Naprawdę! Pozdrawiam :) Anoreksja to choroba psychiczna ! chyba nikt nie chcę w nią popaść bo to coś okropnego blocked odpowiedział(a) o 16:56 To choroba którazaczyna sie w psychice :)dobry blog [LINK] poczytaj:) Też chce być chuda ale nie chce mieć taj okropnej choroby .. chociaż wiem ze może do tego dojść , gdyż jestem pro ana robię głodówki i do 200 kcl max na dzień Jesteś G Ł U P I A . chcesz sobie zniszczyc zycie i zostac motylkiem?- prosze bardzo. rob co chcesz , potem bedziesz zalowac Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Dziedziczenie długów bez spadku. Po otrzymaniu wiadomości, że możesz zostać spadkobiercą, masz do wyboru kilka dróg: przyjąć spadek wprost – dziedziczysz wszystko, czyli zarówno majątek zmarłego, jak i całe jego długi, przyjąć spadek z dobrodziejstwem inwentarza – otrzymujesz majątek zmarłego oraz jego długi.
Anoreksja to śmiertelna choroba, która dotyczy nie tylko ciała, lecz przede wszystkim - psychiki. Dowiedz się kogo najczęściej atakuje, jakie są wczesne sygnały ostrzegawcze, a także czy można coś zrobić, aby zdusić ją w zarodku. Rys. Krzysztof "Rosa" Rosiecki Wbrew pozorom, anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny, nie jest wcale rzadkim problemem, który dotyczy jedynie garstki zbuntowanych nastolatek albo ekscentrycznych, nadmiernie dbających o swój wygląd celebrytek. W rzeczywistości jest to obecnie dość często występująca choroba (zaliczana do grupy zaburzeń odżywiania), która niestety stanowi bardzo poważne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale także i życia cierpiących na nią osób. Czym jest anoreksja: najważniejsze fakty Najprościej mówiąc, anoreksja to zaburzenie psychiczne, które polega na drastycznym ograniczaniu ilości przyjmowanych pokarmów w celu osiągnięcia szczupłej sylwetki (czyli na obsesyjnym odchudzaniu się), co w końcu prowadzi do znacznego ubytku masy ciała (niedowagi), stanu niedożywienia i postępującego wyniszczenia organizmu. Faktem jest, że problem ten dotyczy głównie młodych dziewcząt i kobiet (przed 30 rokiem życia). Jego rozpowszechnienie w populacji nastolatków szacowane jest w sumie na 0,5-1 proc. Chorują jednak także dorośli, a częstość występowania w tej grupie wiekowej to 0,4-0,8 proc. Eksperci ostrzegają, że anoreksja jest chorobą śmiertelną, obarczoną największym ryzykiem śmierci spośród wszystkich zaburzeń psychicznych (umiera na nią od 10 do 20 proc. chorych - z powodu różnych powikłań somatycznych lub samobójstwa). Choć anoreksja, podobnie jak otyłość, zaliczana jest do tzw. chorób cywilizacyjnych, to jednak wcale nie pojawiła się ona dopiero w naszych czasach – pierwszy raz opisano w literaturze medycznej objawy anoreksji już w 1684 r. Anoreksja – jak rozpoznać wczesne objawy Z uwagi na niezwykle groźne konsekwencje związane z anoreksją naprawdę warto znać jej wczesne objawy (sygnały ostrzegawcze), a także najważniejsze czynniki ryzyka (przyczyny, elementy sprzyjające zachorowaniu). Dzięki tej świadomości można zapobiec rozwojowi choroby u siebie i bliskich lub też zdusić ją w zarodku, gdy już się zacznie. Wśród różnego rodzaju objawów, mogących wskazywać na rozwijającą się anoreksję czy też wysokie ryzyko zachorowania, znajdują się Lęk przed otyłością i „tuczącym pożywieniem”, przejawiający się nadmierną koncentracją na utrzymywaniu „właściwej” masy ciała i nadmiernym zainteresowaniem tematyką żywieniową; Zaburzony obraz własnego ciała i związany z nim brak satysfakcji ze swojego wyglądu (przekonanie, że jest się zbyt grubym); Wskaźnik masy ciała (BMI) poniżej 17,5 (świadczący o niedożywieniu) - przy spadku BMI poniżej 13 konieczna jest już hospitalizacja chorego; Stosowanie restrykcyjnej diety, spożywanie posiłków w odosobnieniu, zmniejszanie porcji jedzenia, okłamywanie najbliższych co do ilości spożytego pokarmu (np. chora osoba spożywa tylko jeden jogurt lub jabłko dziennie); Wyczerpujące ćwiczenia fizyczne; Prowokowanie wymiotów; Stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych; Stosowanie środków tłumiących łaknienie; Występowanie niepokojących objawów somatycznych (zaburzenia hormonalne i metaboliczne, np. zatrzymanie menstruacji). Anoreksja a bulimia Anoreksja może przybierać również postać bulimiczną, w której dochodzi do epizodów nadmiernego objadania się, a potem prób pozbycia się zjedzonego pokarmu lub zawartych w nim kalorii przez prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub intensywne ćwiczenia. Warto pamiętać, że osoba, u której rozwija się anoreksja, będzie najczęściej zaprzeczać, że dzieje się z nią coś złego, i przekonywać, że jej działania to przejaw zdrowego trybu życia czy też dążenia do uzyskania optymalnego wyglądu. Co zwiększa ryzyko zachorowania na anoreksję Dr hab. Katarzyna Kucharska, psychiatra z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, podkreśla, że przyczyny anoreksji są bardzo złożone. Są wśród nich zarówno czynniki biologiczne (predyspozycje genetyczne), jak też pozabiologiczne (psychologiczne, socjologiczne i kulturowe). - Istnieje kilka genów warunkujących cechy związane ze skłonnością do przybierania bądź tracenia na wadze. Geny te, w połączeniu z właściwymi dla zaburzeń odżywiania cechami osobowości, tworzą kombinację predysponującą daną osobę do wystąpienia choroby – tłumaczy dr Katarzyna Kucharska. Tak więc, u osób z jadłowstrętem psychicznym, zaburzony obraz własnego ciała może występować zarówno przed chorobą, w trakcie choroby, jak i po chorobie, co ma związek z pewnymi trwałymi cechami ich osobowości i sposobem funkcjonowania ich mózgu. Takie predyspozycje, wzmacniane dodatkowo przez modę na bycie „fit” i/lub komunikaty otrzymywane w domu czy w grupie rówieśniczej, przyczyniają się do nasilonego występowania natrętnych myśli dotyczących jedzenia, wagi i kształtu ciała u osób z zaburzeniami odżywiania. Na tym jednak nie koniec. „Istnieją dowody na genetyczne podłoże anoreksji, jednak jej pełnoobjawowy przebieg jest najczęściej konsekwencją działania niekorzystnych czynników emocjonalnych, głównie trudnej sytuacji rodzinnej” – podkreślają profesorowie Piotr Gałecki i Agata Szulc w napisanym dla lekarzy podręczniku z zakresu psychiatrii. O jakie konkretne trudności rodzinne chodzi? Okazuje się, że na anoreksję bardziej narażone są osoby z rodzin nadopiekuńczych (uniemożliwiających rozwój autonomii i samodzielności dziecka), tzw. rodzin zasznurowanych (z dominującą, wymagającą podporządkowania matką), a także rodzin sztywnych (unikających wewnętrznych konfliktów i napięć). Jeśli zaś chodzi o konkretne cechy osobowości, które zwiększają ryzyko zachorowania na anoreksję, to eksperci wskazują przede wszystkim na tzw. typ anankastyczny (chodzi o osoby bardzo skupione, sumienne i dokładne, starające się mieć wszystko pod kontrolą, lubiące porządek, cechujące się perfekcjonizmem). Dr hab. Katarzyna Kucharska wskazuje ponadto, że u osób cierpiących na anoreksję często stwierdza się występowanie (zarówno przed, w trakcie, jak i po chorobie) różnego rodzaju deficytów w funkcjonowaniu psychospołecznym, takich jak np.: sztywność myślenia, upośledzone procesy percepcji i ekspresji emocji czy też zaburzenia w zakresie empatii. W świetle powyższych faktów nie powinno nikogo dziwić to, że zaburzenia odżywiania, w tym anoreksja, należą do zaburzeń psychicznych najtrudniejszych do leczenia. I na pewno nie chodzi tu o nastoletni kaprys czy bunt. - Chorzy na jadłowstręt psychiczny przejawiają silny opór wobec leczenia, a powikłania zdrowotne często zmuszają do wycofania się z procedur leczenia zgodnych z protokołem badawczym – przyznaje dr hab. Katarzyna Kucharska. Anoreksja – jak leczyć, gdzie szukać pomocy Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia, przede wszystkim terapia rodzinna (systemowa, co oznacza, że do terapii zakwalifikowana jest nie tylko osoba, która choruje na anoreksję, ale i jej najbliżsi), a także terapia poznawczo-behawioralna. W tym długotrwałym procesie bardzo pomocne są też formalne i nieformalne grupy wsparcia. W cięższych przypadkach (gdy doszło już do dużego wyniszczenia organizmu), wskazana lub też konieczna może być hospitalizacja i wielokierunkowe leczenie internistyczne. Generalnie, podobnie jak w przypadku otyłości, w skutecznym leczeniu anoreksji i innych zaburzeń odżywiania, najlepiej sprawdza się kompleksowe podejście i wielodyscyplinarny zespół terapeutyczny, w skład którego powinni wchodzić oprócz lekarzy (psychiatry, internisty, pediatry), także: psycholog (psychoterapeuta), dietetyk oraz fizjoterapeuta. Najlepiej jednak dmuchać na zimne i starać się do rozwoju choroby w ogóle nie dopuścić. Aby sprawdzić swoje BMI, a także dowiedzieć się, czy i w jakim stopniu jest się zagrożonym anoreksją można wykonać bezpłatne testy, opracowane przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, które są dostępne na stronie internetowej poświęconej profilaktyce zaburzeń odżywiania w sekcji „Sprawdź się”: Na wspomnianej stronie internetowej, w sekcji „Poszukaj pomocy”: można też znaleźć wiele praktycznych informacji na temat leczenia anoreksji i innych zaburzeń odżywiania. Eksperci zamieścili tam odpowiedzi na najczęściej zadawane w tych sprawach pytania (np. co zrobić, gdy bliska mi osoba ma niepokojące objawy, ale twierdzi, że nic złego się z nią nie dzieje albo jak wygląda konsultacja u lekarza psychiatry). Nie stygmatyzujmy chorych i ich bliskich Na koniec, w kontekście anoreksji, trzeba jeszcze wspomnieć o jednej ważnej rzeczy. Chodzi o problem stygmatyzacji, dotyczącej zarówno osób chorych, jak i ich rodzin. W sytuacji wystąpienia u kogoś tego rodzaju choroby bardzo często niestety, osoby z najbliższego lub dalszego otoczenia ulegają pokusie napiętnowania chorego czy też jego rodziny, np. poprzez obarczanie ich winą za zaistniałą sytuację, niesprawiedliwe ocenianie i krytykowanie, najczęściej za pomocą krzywdzących stereotypów. Dlatego psychiatrzy i psycholodzy apelują do wszystkich o dużą wstrzemięźliwość i delikatność w podejściu do chorych i ich rodzin, tak by niepotrzebnie nie pogarszać ich sytuacji i zarazem ułatwić im radzenie sobie z tym złożonym problemem. „Ani osoba z zaburzeniami jedzenia, ani jej rodzina nie są odpowiedzialni za rozwój zaburzenia. Mogą natomiast skutecznie wspierać się w szukaniu pomocy, tym samym przyspieszając proces postawienia odpowiedniej diagnozy i rozpoczęcia właściwego leczenia, co jest warunkiem powrotu do zdrowia” – czytamy na stronie internetowej stworzonej przez specjalistów z Instytutu Psychiatrii i Neurologii. Wiktor Szczepaniak, Źródła: Gałecki P., Szulc A.,: „Psychiatria”, podręcznik akademicki, wyd. Edra 2018. Edukacyjno-informacyjna strona internetowa dotycząca profilaktyki zaburzeń odżywiania, stworzona przez ekspertów Instytutu Psychiatrii i Neurologii w ramach Narodowego Programu Zdrowia na lata 2016-2020. Materiały i wypowiedzi ekspertów z IV Narodowego Kongresu Żywieniowego, który odbył się w Warszawie w styczniu 2019 r.
Leczenie anoreksji polega na stopniowym przywracaniu pacjentowi prawidłowej wagi. Należy przede wszystkim ustabilizować fizyczny stan chorego. Jeśli na skutek powikłań jadłowstrętu (np. zaburzeń krążenia) dochodzi do zagrożenia życia, leczenie anoreksji w domu jest niemożliwe. Pacjent może bowiem wymagać żywienia dojelitowego
Coraz częstszym problemem w naszym społeczeństwie jest drastyczne odchudzanie się, które w skrajnych przypadkach doprowadza do śmierci głodowej. Rodziny i przyjaciele często pytają o pomoc w anoreksji: “co mogę zrobić?”, “jak mogę pomóc?” . Cóż, na początek trzeba sobie uświadomić, czego pomagając osobie chorującej na anoreksję robić nie można. Przede wszystkim nie można zmuszać do jedzenia. Pierwszą rzeczą, którą należy w tej sytuacji zrozumieć jest to, że nie można koncentrować się od razu na jedzeniu. Zaburzenia jedzenia zawsze mają u podstawy problemy emocjonalne, a zachowanie związane z ograniczeniem jedzenia jest tylko ich przejawem. Stanowią one raczej sposób na zapominanie, kontrolowanie i unikanie emocjonalnego bólu, stresu i/lub nienawiści do samego siebie. Jeśli jesteś rodzicem dziecka poniżej 18 roku życia masz przed sobą niełatwą decyzję dotyczącą opieki nad nim. Bez względu na błagania „proszę, nie zmuszaj mnie!” i obietnice zmiany zachowania, będziesz musiał pozostać bardzo wyczulony na to, co dzieje się z Twoim dzieckiem i być może zmusić je do wizyty u lekarza lub w szpitalu. Pamiętaj, jak poważne są zaburzenia jedzenia i że naprawdę mogą zabić. Jeśli Twoja relacja z osobą dotkniętą chorobą nie jest relacją rodzicielską lub jeśli Twoje dziecko skończyło 18 lat, wówczas nie możesz zmuszać jej do sięgania po pomoc w anoreksji. W zamian możesz oferować wsparcie i zachęcać ukochaną osobę, w delikatny sposób wyrażając swoje zatroskanie, a najlepszą rzeczą jaką możesz zrobić to nauczyć się aktywnie jej słuchać. W większości przypadków najważniejsze dla każdej cierpiącej osoby będzie znalezienie takiego sposobu zdrowienia, jaki będzie skuteczny akurat dla niej. Badania wskazują, że w przypadku wielu młodych osób chorujących na anoreksję bardzo skuteczna okazuje się terapia rodzinna, jednak możliwości jest wiele: terapia indywidualna, terapia rodzinna, grupy wsparcia, kliniki, leczenie stacjonarne lub ambulatoryjne, arteterapia, wspólnoty kościelne, kombinacja powyższych albo coś zupełnie innego. Kiedy konieczna jest wizyta w szpitalu? W przypadku osób chorych na anoreksję pewne objawy stanowią wskazanie do wizyty u lekarza. Jeśli chora przejawia jakiekolwiek z wymienionych symptomów, staraj się zachęcić ją do natychmiastowego leczenia medycznego w szpitalu: Zawroty głowy Zmęczenie Utrata przytomności Wyjątkowa wrażliwość na temperaturę Bóle w klatce piersiowej Mrowienie w dłoniach i stopach Krew w stolcu lub wymiotach Bóle brzucha Niekontrolowane wymioty lub biegunka Szybka utrata 25% wagi Miej świadomość, że będąc osobą spoza rodziny ostatecznie niewiele możesz zrobić. To od osoby chorej zależy czy zdecyduje się zmierzyć z emocjonalnymi kłopotami, które doprowadziły do anoreksji. Natomiast będąc członkiem najbliższej rodziny możesz przekonać osobę chorą oraz pozostałych członków rodziny do wspólnej rodzinnej konsultacji u specjalisty. W zaawansowanych stadiach choroby, początkiem leczenia będzie ustabilizowanie fizycznego zdrowia pacjenta. Później powinno nastąpić leczenie w terapii indywidualnej i/lub rodzinnej oraz grupowej. W przypadkach kiedy życie pacjenta nie jest jeszcze poważnie zagrożone, ważne jest podjęcie terapii u odpowiedniego terapeuty. Niestety, zwykle osoby chore sięgają po pomoc w anoreksji dopiero, kiedy ich życie jest już zagrożone. A bardzo często po opuszczeniu szpitalnego oddziału nie kontynuują leczenia, przez co szybko wracają do złego stanu zdrowia i w efekcie do szpitala. Bardzo często osoby chore boją się prosić o pomoc albo nie widzą nikogo, kogo mogły by poprosić. Jeszcze częściej anorektycy uważają, że nie zasługują na pomoc. Rzeczy których nie należy mówić osobie chorej „Jesteś chory?” „Wyglądasz jakbyś miał AIDS” Pamiętaj, że osoba cierpiąca na anoreksję ma już niskie poczucie własnej wartości. Dlaczego miałbyś mówić coś takiego osobie, którą kochasz, zwłaszcza osobie chorującej na zaburzenia odżywiania? Nie ma nic złego w wyrażaniu zainteresowania bliskim przyjacielem czy członkiem rodziny mówiąc w pełen troski sposób np.: „Straciłaś na wadze i martwię się o ciebie”, można dodać do tego „Jestem tutaj by Cię wysłuchać, gdybyś chciał/a porozmawiać”. Jednak wszystkie komentarze brzmiące obraźliwie lub atakująco będą odbierane defensywnie i wywołają efekt przeciwny do Twoich intencji. „Mogłabyś po prostu już zjeść!” „Nie rozumiem dlaczego po prostu nie zjesz…” „Lepiej siadaj i jedz!” Te słowa nie są słowami miłości lecz kontroli. Grożenie przejęciem nadzoru nie jest dobrym pomysłem, kiedy chcesz pomóc w anoreksji. Staraj się pamiętać, że w parze z zaburzeniami jedzenia idzie ogromne poczucie winy, więc takie zdania tylko nakręcają i tak już rozpędzoną machinę choroby. Jeśli jesteście wystarczająco blisko, nie będzie natomiast niczego złego w delikatnym: „Chcesz zjeść ze mną obiad?” lub „Porozmawiaj ze mną” po posiłku. Tamte zdania natomiast sprawią, że osoba będzie chciała pozbyć się poczucia winy i poszuka doraźnych rozwiązań, czyli rezultaty będą przeciwne do zamierzonych. „Dlaczego mi to robisz?” „Spójrz co robisz swojej matce (, ojcu, mężowi, dzieciom, itd.)” Ponownie, takimi pytaniami znowu nakręcasz poczucie winy. W zasadzie mówisz „Dlaczego sprawiasz wszystkim przykrość” i „dlaczego obciążasz nas takimi zmartwieniami”, co jest egoistyczne nawet jeśli w intencjach takie być nie miało. Przez osobę chorą zostanie odebrane jako „nie obciążaj nas swoimi problemami” czy „spójrz jakie sprawiasz kłopoty”. Jeśli jesteś blisko z kimś, kto cierpi na zaburzenia jedzenia, potraktuj to jako okazję dla siebie by nauczyć się lepiej komunikować i bardziej rozumieć. Osoby chore na anoreksję nie robią niczego Tobie, lecz zmagają się same ze sobą, toczą bezustanną walkę. „Dlaczego to sobie robisz?” „Masz w życiu wiele dobrych rzeczy, w czym problem?” Osoby chorujące na zaburzenia jedzenia nie wybierają „robienia tego sobie”. Anorektycy nie decydują, że oto wolą taki styl życia zamiast takiego, który byłby wypełniony, samoakceptacją i szczęściem. To jest mechanizm radzenia sobie, środek zaradczy na depresję, stres i nienawiść do samego siebie, które były budowane latami. Wspaniali mężowie, dzieci, wspierający przyjaciele mają w gruncie rzeczy niewielki wpływ w budowaniu prawdziwego poczucia własnej wartości. Takiego które jest niezbędnego do wyzdrowienia, do tego by zmagać się z życiem pozytywnie i uczyć się wierzyć w to, że od życia należą się nam dobre rzeczy i szczęście. Te zaburzenia dotyczą osoby cierpiącej i tego jak ona się ze sobą czuje. Jak pomóc w anoreksji? Co zatem możesz zrobić, by zapewnić pomoc w anoreksji osobie, którą kochasz? Empatia i zrozumienie to dobry początek. Możesz nie rozumieć dlaczego ta osoba odmawia jedzenia, ale musisz zdawać sobie sprawę, że nie wybiera tego zachowania celowo. Byłoby znacznie łatwiej po prostu zjeść posiłek tak jak wszyscy. Ale to nie jest takie łatwe. Najlepszą rzeczą jaką możesz zrobić, to zachęcać tę osobę do brania odpowiedzialności za swoje zachowania, zarówno te negatywne, jak i pozytywne. Nie sprawiaj, by czuła się obserwowana, gdy tylko znajdzie się w pobliżu jedzenia. Słuchaj, kiedy się dzieli swoimi uczuciami, zniechęceniem, frustracją, sukcesami. Nie pozwól by jej zachowania wpływały na twoje emocje, nastrój i działania. Wreszcie, pamiętaj, że zaburzenia jedzenia są chorobą. Osoba, którą kochasz nie jest przez nie określana. Istnieje mnóstwo innych cech, rzeczy i spraw, które ją określają. A zachęta, miłość i wsparcie są najlepszym lekarstwem dla tej bliskiej osoby. Karina Wiencelewska jest psychologiem, psychoterapeutą w trakcie certyfikacji. Potrzebujesz dodatkowych informacji na opisany temat lub pragniesz umówić się na konsultacje, zadzwoń: +48514725256. Możesz też skontaktować się poprzez email gabinet@ lub Skype Weź udział w sondzie 9.Czy wiesz jak można pomóc osobom chorym na anoreksje lub bulimie? w Zapytaj.onet.pl.zapytał(a) o 12:06 Jak wpaść w anoreksję.? Jbc to nie tylko mooje pytanie. Koleżanki też ; > Odpowiedzi Anoreksja.. to poważna sprawa.. dość łatwo w nią wpaść.. wystarczy zacząć się odchudzać i wmawiać sobie że się jest przesadnie grubym.. i mało bardzo mało jeść.. potem samo pójdzie.. tylko najtrudniej jest z niej wyjść.. więc nie radzę się bawić w próby popadnięcia w anoreksję..;)skutki anoreksji...Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej, do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta / leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania. samo to już zniechęca..;) to nie jest zabawa bo muszę schudnąć by się komuś spodobać .. czy też być modna.. to poważna sprawa.. która jest już z nami do końca życia.. i ma poważne konsekwencje..więcej info poczytaj tu.. Ann172 odpowiedział(a) o 12:10 Anoreksja to choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci... jesteście niepoważne. Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. blocked odpowiedział(a) o 14:57 Chcecie anoreksji? proszę oto link zobaczcie jak wyglądają te dziewczyny i powodzenia[LINK] Chuckowa odpowiedział(a) o 17:57 Pooglądaj sobie zdjęcia wychudzonych dziewczyn ( tzwa thinspiracje) jak się na nie tak napatrzysz to patrząc w lustro będziesz widziała OBLEŚNEGO siłę będziesz chciała schudnąć i po jakimś czasie będziesz miała taki wstręt do jedzenia,że zostaniesz jednak być na etapie pro-ana. Bo w każdej chwili można z tego wyjść, a jeżeli utkniesz tak głęboko to będzie jest fajna, ale anoreksja ma swoje ciemne strony. Lepiej zapoznaj się z pamiętaj jeżeli chcesz być anorektyczką bo to modne to puknij się w głowę. Na początku poczytaj strony pro-ana i zobacz czy chcesz żyć tak jak ci się odwidzi. blocked odpowiedział(a) o 16:41 niech sie ta osoba, ktora chce w to wpasc zastanowi. ja musze walczyc teraz z jadlowstretem by nie wpasc w anoreksje, bo nigdy nie mam apetytu. to nie jest takie przyjemne. wystajace kosci, no naprawde jakie to sexy... wszyscy chlopacy beda na nia leciec! i ludzie na ulicy beda na nia patrzec z takim podziwem na nia, ze po prostu dlaczego ona jeszcze nie jest anorektyczka, na co czeka?! jak chce umrzec, to niech ebdzie miala anoreksje. jak chce by kosci jej wystawaly, cera sie zmarszczyla, jak chce by nikt sie za nia nie ogladal, odwracali za nia na ulicy o bgadywali ze wyglada jak wieszak, wszyscy pewnie z klasy odwrocili bo by nie chcieli sie z chora zadawac i tym podobne.. poza tym problemy z rodzicami by pewnie miala. niech ograniczy jedzenie i schudnie jesli jej to lezy na watrobie tak bardzo, ale po co od razu anoreksja? blocked odpowiedział(a) o 20:00 Jadłowstręt psychiczny (z grec. an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt Anorexia nervosa) – zaburzenie odżywiania, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisali to zaburzenie w połowie XIX wieku Charles Lasègue i William wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy ( cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków[1]. Zwykle, w 75% przypadków, rozpoczyna się przed 25. rokiem cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą poprzez restrykcje w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również, potrzeba wewnętrznej czystości lub perfekcjonizm. Spotyka się także inne powody, jak chęć bycia lekkim, czy pragnienie poniesienia kary lub często rezygnują ze spożywania mięsa lub przechodzą na wegetarianizm. Ilości przyjmowanego pożywienia ulegają znacznemu zmniejszeniu, co prowadzi do spadku masy ciała, często o ponad 15%. Zachowania osób cierpiących na anoreksję różnią się. Anoreksja często przeplata się, lub tez całkowicie przekształca się w żarłoczność (bulimię), gdzie często występują: prowokowanie wymiotów, zażywanie dużych ilości środków przeczyszczających i moczopędnych oraz wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Obecnie rozpoznaje się tzw. niezidentyfikowany typ anoreksji, której źródłem są media, powodujące nienaturalne postrzeganie ludzkiego ciała i zaniżające samoocenę młodzieży. Ofiarami tego typu są najczęściej dziewczęta i chłopcy w wieku 11–20 lat. zuza 11 odpowiedział(a) o 08:58 Po 1 nie bądzcie głupie po 2 to jest straszna choroba. Wpiszcie w google grafika,,anorektyczki'', to zobaczymy czy nadal wam się to będzie podobać. blocked odpowiedział(a) o 17:40 Anoreksja to choroba psychiczna. To nie jest odchudzanie się. To dwie zupełnie różne sprawy. Anorektyczki są ciężko chore, mają wiele problemów ze zdrowiem i nie mogą normalnie funkcjonowac. Wiele z nich nie można zostac, bo się tak chce. A bawienie się w jakąkolwiek chorobę jest żałosne. anoreksja to powazna choroba i nie da sie od tak w nią wpaść trzeba byc zdesperowanym żeby być takim głupkiem ale jeżeli już to tak:nie jedz nic przez tydzien i tak nie wytrzymasz bo twój organizm się ,,zdenerwuje'' i zaczniesz jeść tyle że masakra później dopadną cię wyrzuty sumienia i pójdziesz do wc wymiotować i tak dalej i tym sposobem masz anoreksję i bulimię!nie radzę chyba ze ty i twoje kolezanki checie sobie życie zrujnować! blocked odpowiedział(a) o 16:34 wiecie co nie warto. ja sama mam anoreksję i bulimię..;/ na szczęście niedawno skończyłam z wymiotowaniem. czasem myślę sobie, że bez odchudzania byłabym bardziej szczęśliwa. chociaż jak przypomnę sobie tę radość z każdego zgubionego kilograma to sama nie wiem...patrze na inne dziewczyny te chude i te grube i teraz widzę, że przecież te grube tez można kochać. więc dlaczego mnie nikt nie kochał? boję się ale nie potrafię przestać. ciągle wydaje mi się, że jestem bardzo gruba chociaż inni mówią, że nie. mam 18 lat, 167cm wzrostu i 48kg. nie daję rady. wiele dziewczyn chcę wpaść w anoreksję bo spraciło zabija weźcie sobie do serca jaki ból zadamy naszym bliskim,pomyślmy o osobach którzy nas kochają nie o tych którzy nas nie kochają lub mówią w anoreksje a potem będziesz błagać o pomoc,teraz myślisz nic mi się nie stanie wyjde z tego teraz tak nawet nie będziesz mieć siły się też myślałam o tym ale zobaczcie sobie zdjęcia na internecie poczytajcie o współczuje tym osobą które muszą rób ci szanse życia to wykorzystaj to co kobieta jest piękna tylko są kobiety być chuda? to nie jedz zbyt tłustych rzeczy poszukaj sobie diety na internecie ale nie głodź sie zastanówcie się nad tym co mówicie,nad osobami które chcą dla nas jak najlepiej. [LINK] Proszę, obejrzyj to, anoreksja to między innymi choroba psychiczna. Często jest już za późno, 20% ludzi chorych na to umiera. Jesteście, nie chude, nie grube, normalne, w lustrze zaczynacie widzieć się kilka razy grubsze niż jesteście na prawdę. Naszej pani koleżanka umarła na to, 2 razy miała zatrzymywaną akcję serca, przy 3 jej organizm nie wytrzymał, sama odłączała sobie kroplówkę. Bo jej kiedyś '' pseudo koleżanka '' powiedziała, ze jest gruba i powinna schudnąć, tak sobie to wzięła do serca, ze uszło z niej życie, miała 18 lat! [*] ... OdradzamNie będziesz mogła ustać na własnych nogach... To jest choroba śmiertelna. Dziewczyny probuja popadać w anoreksje, bo chca mieć plaski brzuch i umiesnione nogi i posladki, przerwe miedzy udami. Powiem wam jedno: ANOREKSJA WYCHUDZA A NIE ODCHUDZA. Chcecie miec piekna i zgrabna sylwetke? Do ćwiczeń! Osiagniecie 100% wiecej satysfakcji z ciezkiego i efektywnego treningu niz z lozka szpitalnego. Uwierzcie mi - anoreksja wcale nie sprawi, ze będziecie idealne. Moze was jedynie zabic. Pozdro AniQacz odpowiedział(a) o 20:28 Chcesz być motylkiem? Po co ? Zanik miesiączki ? Nie boli cię brzuch głowa podczas okresu ? Nie anorektyczka ma te bóle cały czas Bycie chudą? Nie podobasz się chłopaka i wyglądasz obrzydliwie !Po jedzeniu wymiotujesz Jesteś słaba (ja ledwo mogłam mrugac)Łatwo wejść w to [CENZURA] gorzej wyjść walczylam z tym 10 lat mam 17 Zresztą rodzina przechodzi przez chorobę z tobą pozatym ta choroba tak cię może wymeczyc ze umrzesz (moje bmi ledwo wynosiło 10)Zresztą anoreksja to twoja fałszywa przyjaciółka która nawet jak się wyleczysz to wystarczy jeden mocniejszy kop i wracasz do wszystkiego Uwierz mi przechodziam przez to [CENZURA] 2 razy moja siostra umarła na to Na12345 odpowiedział(a) o 15:17 Anoreksja jest to poważna choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci...jestescie niepoważne?!?! Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. To nie tak że jak zachorujesz na tą chorobę i z niej wyjdziesz to już jej nie masz(masz ją do końca życia) peincess odpowiedział(a) o 20:34 ja ma 15 lat i waże 30 kilo to okropne ! Nie moge się z tego wyleczyć ! lekarz powiedział że grozi mi śmierć jak nie przytyje ! :( Mówie wam odrazu lepiej nie !Sama mam anoreksje już 3 lata , chcecie byc wychudzone nie miec na nic siły i wogóle!Lepiej zastonówcie co wy wyprawiacieTo jest ciezka choroba ,To jest choroba psychiczna Pij wode zimną z cytryną,jedz ryż z przyprawamijedz mało,tyle co 3 letnie dziecko :)skutki wpadniecia w anoreksje: włosy,nie miłe w dotyku,Chcesz wyglądać jak Golum?;-; będziesz maiła piersi ani tyłka,chłopaki nie będą cię sie raz-idziesz do radze,raz sie odchudzałam i mdlałam na lekcji,co teraz rodzice mnie pilnują na każdym kroku i wpychają mniejsza z nikt cie nei zechce,będziesz sama na starość,nie dlatego,że nikt cie nie kocha,tylko dlatego,bo będziesz chuda i Uważasz, że ktoś się myli? lub
Chciała być asystentką, pracować w biurze. Skończyła jako Wirtualna Asystentka. Czy żałuje swojego wyboru? Czy tak to sobie wyobrażała?Zapraszam do kolejnego Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 7 minut Anoreksja, bądź jadłowstręt psychiczny, jest zaburzeniem psychicznym, które dotyka coraz większą liczbę osób szczególnie w młodym wieku. Istotą anoreksji jest świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, silne koncentrowanie się na wyglądzie i masie ciała. Czym jest anoreksja? Jakie są jej objawy i przyczyny? Czy anoreksję można leczyć? KatarzynaBialasiewicz / Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Anoreksja - co to jest? Anoreksja - epidemiologia Anoreksja - rozpoznanie Anoreksja - przyczyny Anoreksja - przyczyny psychologiczne Anoreksja - przyczyny biologiczne Anoreksja - przyczyny środowiskowe Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja - objawy Anoreksja - leczenie Anoreksja - powikłania Anoreksja - co to jest? Jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksja jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się nienormalnie niską masą ciała, intensywnym lękiem przed przybraniem na wadze i zaburzonym postrzeganiem własnego wyglądu. Ogólnie, anoreksja polega na tym, że osoba chora odczuwa silny lęk przed przytyciem i konsekwentnie zmierza do osiągnięcia jak najniższej masy ciała. Zazwyczaj, stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzeniami funkcjonowania organizmu. Anoreksja uznawana jest za chorobę o podłożu psychicznym. Dość często błędnie uważa się, że anoreksja łączy się z brakiem apetytu, prawda jest jednak taka jest jednak, że osoba chora odczuwa głód, ale odmawia jedzenia z obawy przed zwiększeniem wagi. Osoba chorująca na anoreksje ma zaburzone wyobrażenie własnego ciała. Ciągle żyje w przekonaniu, że ma nadwagę bądź jest otyła. Wyróżnia się dwa główne rodzaje anoreksji: typ restrykcyjny – dominuje głodzenie się. Nie występują tutaj stany objadania się, nadużywania środków przeczyszczających, odwadniających, nie dochodzi do wymiotowania, typ żarłoczno - wydalający – dochodzi do niekontrolowanego objadania się, indukowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających. Anoreksja - epidemiologia Zgodnie z badaniami statystycznymi, w skali globalnej na anoreksję cierpi około dwóch milionów osób. Szacuje się, że w krajach cywilizacji zachodniej w ciągu życia na jadłowstręt psychiczny cierpi od do 4,3 proc. kobiet oraz od 0,2 do 0,3 proc. mężczyzn. Anoreksja zdecydowanie częściej występuje u rasy białej, szczególnie w fazie dojrzewania. Faktem jest, że choroba ta zaczęła się pojawiać zdecydowanie częściej w XX wieku, nie jest jednak jasne czy za sprawą lepszej diagnostyki, czy faktycznych czynników środowiskowych, które skłaniały część osób do wspomnianego wzorca atrakcyjności, lansowanego w XX i XXI stuleciu. Anorexia nervosa po raz pierwszy została zdiagnozowana w 1873 roku przez Williama Gulla. Każdego roku w związku z drastyczną utratą wagi na świecie umiera około 500-600 osób, często w wyniku dalszej komplikacji bądź samobójstw. Szacuje się, że w Polsce problem ten dotyczy od 0,8% do 1,8% populacji dziewcząt poniżej 18 roku życia. Zobacz także: Czym są selektywne zaburzenia odżywiania? Anoreksja - rozpoznanie Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10 przedstawia następujące kryteria diagnostyczne anoreksji: utrata masy ciała, prowadząca do wagi ciała co najmniej 15 procent poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla danego wieku i wzrostu chorego; stosunek masy ciała jest narzucony przez samego chorego poprzez unikanie tuczącego pożywienia, a ponadto przez prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych; postrzeganie siebie, jako osoby otyłej oraz strach przed przytyciem, co prowadzi do narzucania sobie niskiego progu masy; obawa przed otyłością występuje w formie natrętnej myśli nadwartościowej; zaburzenia endokrynne, przejawiające się u kobiet, zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji. Stwierdza się również podniesienie poziomu hormonu wzrostu oraz zmiany metabolizmu hormonu tarczycy i zaburzenia wydzielania insuliny. Wyróżnia się również kryteria anoreksji psychicznej według DSM-IV-TR: odmowa utrzymywania masy ciała na poziomie minimalnej masy prawidłowej dla wieku i wzrostu; nasilona obawa przed przyrostem masy ciała i przytyciem, nawet w przypadku niedostatecznej masy ciała; wpływ nieprawidłowego postrzeganie własnej sylwetki na samoocenę oraz aktualną masę ciała; u kobiet po rozpoczęciu miesiączkowania, może wystąpić jej zanik, przez okres, co najmniej trzech kolejnych cyklów miesięcznych, (jeśli miesiączka występuje tylko w następstwie stosowania hormonów np. estrogenów, kobieta uważana jest za niemiesiączkującą). Zobacz: Co może oznaczać brak miesiączki? Anoreksja - przyczyny Dokładna przyczyna anoreksji nie jest poznana. Podobnie jak w przypadku wielu chorób, prawdopodobnie jest to połączenie czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Anoreksja - przyczyny psychologiczne Osoby popadające w anoreksje obrazują na perfekcjonizmie w różnych dziedzinach swojego życia, a co za tym idzie, na nadmiernej koncentracji nad własnym ciałem. Przyszli anorektycy charakteryzują się wysoką inteligencją, w szkole są to zazwyczaj prymusi. Wielu działaniom, jakie podejmują towarzyszy lęk przed niepowodzeniem i niepewność sukcesu. Kolejną charakterystyczną cechą jest zaniżona samoocena. Osoby o niskiej autokrytyce opisywane są, jako nadwrażliwe, lękliwe, napięte emocjonalnie, podejrzliwe i nieufające innym. Cechuje je negatywna postawa wobec samych siebie, nadwrażliwość na krytykę, poczucie beznadziejności. Niektóre osoby z anoreksją mogą mieć obsesyjno-kompulsywne cechy osobowości, które ułatwiają trzymanie się ścisłej diety i rezygnację z jedzenia pomimo głodu. Mogą mieć skrajną skłonność do perfekcjonizmu, co powoduje, że myślą, że nigdy nie są wystarczająco szczupli. Mogą też odczuwać wysoki poziom lęku i angażować się w restrykcyjne jedzenie, aby go zmniejszyć. Anoreksja - przyczyny biologiczne Chociaż nie jest jeszcze jasne, które geny są zaangażowane, mogą wystąpić zmiany genetyczne, które zwiększają ryzyko wystąpienia anoreksji u niektórych osób. Niektórzy ludzie mogą mieć genetyczne skłonności do perfekcjonizmu, wrażliwości i wytrwałości - wszystkie cechy związane z anoreksją. Zobacz: Czy mężczyźni cierpią na anoreksję? Anoreksja - przyczyny środowiskowe W dzisiejszych czasach za jedną z głównych przyczyn anoreksji uważa się powszechny kult piękna i szczupłej sylwetki. Promowanie w środkach masowego przekazu chudych modelek, nadmiernej aktywności fizycznej i stereotypu, że osoby tylko o najmniejszym rozmiarze ubrań mogą mieć powodzenie w życiu, ogromnie wpływa na świadomość dziewcząt w okresie adolescencji. W pogoni za aktualnymi trendami stosują diety odchudzające, uprawiają przesadną aktywność fizyczną a w najgorszym przypadku stosują leki przeczyszczające w celu osiągnięcia wymarzonej figury. Istnieje również przekonanie, że jeśli będą dbać o swoje ciało, to zapobiegną powstawaniu wielu chorób. Jest w tym oczywiście racja, ale przesadne pielęgnowanie ciała i zdrowia również działa w przeciwnym kierunku i może powodować określone schorzenia. Przeczytaj także: Geny decydują kto ma jaką sylwetkę Anoreksja - czynniki ryzyka Anoreksja występuje najczęściej u dziewcząt i młodych kobiet. Jednakże, coraz częściej to zaburzenie odżywiania obserwowane jest również u młodych chłopców i mężczyzn - prawdopodobnie wynika to z rosnącej presji społeczeństwa. Ogólnie, anoreksja występuje najczęściej u młodych osób, nastolatków. Nie wyklucza to natomiast wystąpienia tego zaburzenia odżywiania w pozostałych grupach wiekowych, choć rzadko występuje u osób po 40. roku życia. Nastolatki mogą być bardziej narażone ze względu na wszystkie zmiany, jakie zachodzą w ich ciałach w czasie okresu dojrzewania. Ponadto, presja rówieśników oraz wrażliwość na krytykę i przypadkowe komentarze odnoszące się do wagi i sylwetki również mogą wpłynąć na rozwój jadłowstrętu. Pozostałe czynniki ryzyka anoreksji to: czynniki genetyczne - zmiany w określonych genach mogą narazić niektóre osoby na większe ryzyko anoreksji. U osób z krewnym pierwszego stopnia - rodzicem, rodzeństwem - z zaburzeniem, występuje zwiększone prawdopodobieństwo rozwoju anoreksji, dieta - dieta stanowi czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania. Istnieją mocne dowody na to, że wiele objawów anoreksji to w rzeczywistości objawy głodu. Głód wpływa na mózg i zmiany nastroju, zaburzenia myślenia, niepokój i zmniejszenie apetytu. Głód i utrata masy ciała mogą zmienić sposób pracy mózgu u osób wrażliwych, co może utrwalić restrykcyjne zachowania żywieniowe i utrudnić powrót do normalnych nawyków żywieniowych, sytuacje stresowe - niezależnie od tego, czy jest to nowa szkoła, dom czy praca, rozpad związku, śmierć lub choroba bliskiej osoby, zmiana może wywołać stres emocjonalny i zwiększyć ryzyko anoreksji. Przeczytaj: Stres - dawny przyjaciel - dzisiejszy zabójca Anoreksja - objawy Pierwsze objawy anoreksji pojawiają się jeszcze przed rozwinięciem się pełnoobjawowego jadłowstrętu - chorzy nadmiernie koncentrują się na obrazie własnego ciała, jego wymiarach, niezadowoleniu z niektórych cech swojego wyglądu. Wyniszczająca głodówka wywiera wielki wpływ na psychikę młodego człowieka. Niedożywienie powoduje zmiany w funkcjonowaniu mózgu, które oddziałują na myśli, uczucia i zachowania. Typowymi objawami są rozdrażnienie albo apatia. W związku z tym nastolatka staje się krnąbrna, nie przyznaje się do choroby i odmawia leczenia. W początkowym okresie chora ukrywa ograniczanie jedzenia przed rodziną. W momencie, kiedy zauważa utratę masy ciała, następuje euforia, zadowolenie i coraz większa koncentracja na tym, aby zrzucić kolejne zbędne kilogramy. Dodatkowo pojawia się coraz większy lęk przed niekontrolowanym przytyciem. Z każdym dniem coraz bardziej się to pogłębia. Ze zwiększoną siłą osoba chora unika jedzenia, prowokuje wymioty bądź stosuje środki przeczyszczające. Stronienie od przyjmowania pokarmu staje się najważniejszą wyznawaną wartością. Z niechęcią uczestniczy w rodzinnym spożywaniu posiłków. Zamyka się na świat, unika jakichkolwiek kontaktów z grupą rówieśniczą, nie uczestniczy w życiu społecznym. Skupiona jest tylko na obrazie własnego ciała. Występuje również nieprawidłowe wyobrażenie wyglądu własnego ciała i zaburzona percepcja poznawcza interpretacji bodźców (dysmorfofobia). Choroba ta powoduje szereg objawów z zakresu funkcjonowania organizmu, są to między innymi: utrata tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej, czego konsekwencją jest wychudzenie i wyniszczenie; obniżenie temperatury podstawowej ciała poniżej 36 stopni Celsjusza; obniżenie ciśnienia krwi poniżej 120/70 mm Hg (pierwsze trzy ww. objawy są konsekwencją spowolnienia procesów metabolicznych); zasinienie dystalnych części kończyn i obrzęki; bradykardia, zaburzenia rytmu serca; uczucie nadmiernej pełności w śródbrzuszu z wzdęciami i zaparciami; zanik cyklu menstruacyjnego; zmiana wielkości macicy i jajników; pojawienie się charakterystycznego meszku na ciele – lanugo – z suchą, łuszczącą się skórą z tendencją do żółtego podbarwienia; wypadanie włosów; osteopenia z osteoporozą (głównie u chorych z wieloletnim wywiadem chorobowym), stany zapalne żołądka i jelit, odwodnienie; zapalenie dziąseł, próchnica; żółta skóra; nietolerancja na zimno; zmęczenie; bezsenność. Redakcja poleca: Jak sobie radzić z bezsennością? Anoreksja - leczenie Leczenie anoreksji wiąże się ze stopniowym podnoszeniem wagi chorej osoby, połączonej z trwającą równocześnie terapią u psychiatry bądź psychologa, który przepisuje leki i lokalizuje czynniki behawioralne, wzmacniające tendencje do odmawiania przyjmowania posiłków. O ile same leki nie wpływają bezpośrednio na wzrost masy ciała, poprawiają one samopoczucie, eliminują stany lękowe oraz depresje, co pośrednio przyczynia się do powrotu do właściwych nawyków żywieniowych. Obecnie na świecie stosuje się równorzędnie wiele terapii psychicznych, wśród nich terapię kognitywną oraz tzw. terapię rodzinną Maudsley’a, w przebiegu której rodzice przejmują odpowiedzialność za karmienie chorych dzieci. W przypadkach skrajnej anoreksji stosuje się również hospitalizację oraz karmienie dojelitowe. Skuteczność poszczególnych terapii różni się znacznie w zależności od pacjenta. Niektóre osoby wracają do normalnej wagi po jednym epizodzie anorektycznym, u innych problem powraca w wielokrotnie. Anoreksja - powikłania Niebezpiecznie niska waga powoduje, że organizm anorektyka zostaje bardzo silnie osłabiony. Brakuje mu witamin i podstawowych składników odżywczych, zaburzone zostaje funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Osoby chorujące na anoreksję powinny zdawać sobie sprawę z konsekwencji jakie niesie ze sobą ta choroba: zaburzenia koncentracji, przewlekłe zmęczenie, napady padaczkowe, zanik kory mózgowej w ośrodkowym układzie nerwowym, zaburzenie procesu termoregulacji (odczuwanie zimna), zaburzenia hormonalne (zanik miesiączki), zmniejszenie wielkości jajników oraz macicy (prowadzące do niepłodności), wzdęcia, zaparcia, bóle brzucha, wymioty, zapalenie błony śluzowej żołądka, nieprawidłowe funkcjonowanie układu krążenia, omdlenia, zaburzenia krzepnięcia krwi i rytmu serca, wypadanie włosów, kruchość i łamliwość paznokci, zajady w kącikach ust. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. anoreksja jadłowstręt choroby i zaburzenia psychiczne problemy z jedzeniem zaburzenia odżywiania leczenie bulimii i anoreksji psychoterapia Na co choruje Angelina Jolie? Od lat podejrzewa się ją o anoreksję Angelina Jolie pod koniec kwietnia pojawiła się we Lwowie niszczonym przez wojska rosyjskie. Spotkała się z wolontariuszami, odwiedziła też dzieci w szpitalu.... Adrian Dąbek Przybywa "motylków". Psycholog ostrzega: przyjrzyjcie się dzieciom - Młodych ludzi z zaburzeniami odżywiania wyraźnie przybyło. Od roku pozostają poza zewnętrzną kontrolą. Nie chodzą do szkoły, nikt im się nie przygląda i żyjąc... Edyta Brzozowska Moje dziecko się głodzi. Skąd się bierze anoreksja? Najtrudniej jest przyjąć do wiadomości fakt, że choroba dziecka ma podłoże psychiczne, bo jest nieszczęśliwe, samotne i zagubione, ma zaniżone poczucie własnej... Katarzyna Koper Nie ma "zbyt małych" dzieci, aby zachorować na anoreksję Anoreksja (anorexia nervosa) – jadłowstręt psychiczny, to zaburzenie o podłożu psychicznym, dotyczące przyjmowania pokarmów. Zwykle na anoreksję chorują... Ewa Sękowska-Molga, psycholog dzieci i młodzieży | Redakcja Medonet 9 faktów o anoreksji i bulimii. Wyniki badań Academy of Eating Disorders Anoreksja to samotność – uważa prof. Katarzyna Kucharska z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, powołując się na badania , słynnego amerykańskiego instytutu... AF Jak pokonać anoreksję? Choroba córki to wina matki Anoreksja, czyli jadłowstręt to choroba, która zazwyczaj ma bardzo niewinny początek. Zaczyna się od chęci zgubienia kilku zbędnych kilogramów, by z czasem... Fritizi Schwarz Nadchodzi czas lęków i borderline Euforia na zmianę z depresją, kompulsywne jedzenie, zaburzenia nastroju – zaczną dopadać nas coraz częściej. Psychiatrzy twierdzą, że w ciągu 10 lat problemy... Agata Sadurska Katarzyna Szklarczyk, faworytka „Top Model” chorowała na bulimię i anoreksję – Stosowałam głodówki. Potrafiłam przez pięć dni nic nie jeść, tylko pić kawę. Czułam się okropnie. Ta choroba jest straszna – wyznała Katarzyna Szklarczyk, jedna... Agnieszka Sztyler-Turovsky Anoreksja zaburza równowagę bakteryjną w jelitach Mikrobiom jelitowy osób cierpiących na anoreksję różni się od mikrobiomu występującego u zdrowych osób. Brak równowagi bakteryjnej ma ponadto związek z objawami... PAP | PAP Przekarmianie dziecka może prowadzić do bulimii lub anoreksji Przekarmianie dzieci może prowadzić do otyłości, bulimii, a nawet anoreksji - alarmują eksperci. Według nich zmuszanie dzieci do jedzenia jest w Polsce nadal...Zobacz 3 odpowiedzi na pytanie: Jak wpaść szybko w anoreksje ? Systematyczne pobieranie treści, danych lub informacji z tej strony internetowej (web scraping), jak również eksploracja tekstu i danych (TDM) (w tym pobieranie i eksploracyjna analiza danych, indeksowanie stron internetowych, korzystanie z treści lub przeszukiwanie z pobieraniem baz danych), czy to przez roboty, webzapytał(a) o 17:23 Jak popaść w anoreksje? jak papada sie w anoreksje? tak pytam z ciekawości.. Odpowiedzi No więc zacznę od tego że lepiej nie próbować tego na sobie w celu ciekawości, ponieważ początki mogą być nie raz długie. Wtedy (czyli początkowo) będziesz uważała że w pełni kontrolujesz siebie, lecz kiedy obrzydzenie do jedzenia będzie trwało coraz dłużej to będzie coraz gorzej. Zaczyna się różnie, są różne przypadki. Zazwyczaj początek jest wtedy kiedy nie podoba nam się własne ciało, do tego stopnia że postanawiamy schudnąć za wszelką cenę. Kiedy coraz bardziej zdajemy sobie sprawę że chcemy wyglądać 'perfekcyjnie', oglądamy zdjęcia chudych modelek i jesteśmy pełne podziwu - też chcemy takie być. Stosujemy setki różnych diet - byle tylko schudnąć, często się ważymy i liczymy/sprawdzamy ile kalorii ma dokładnie to co zjadamy. Znajdujemy tysiące inspiracji, czytujemy różne blogi - to wzbudza w nas dalszą chęć chudnięcia. Znajdujemy osoby które również chudną, przeglądamy fora i kategorie anoreksja i bulimia . Kiedy schudnie się tyle ile chcemy, nadal nie jesteśmy zadowolone, gdyż w lustrze nadal widzimy okropnie grubą świnie (przepraszam za wyrażenie) Tak więc trwamy coraz dalej i dalej w tym by chudnąć. Stawiamy sobie cele ( np. ile chcemy schudnąć w ciągu miesiąca/ tygodnia) Coraz bardziej podobają nam się wychudzoneanorektyczki, jedzenie jest naszym wrogiem. Obsesją staje się waga, powoli tracimy kontrolę. Z anoreksji nie da się wyjść łatwo, nawet jeśli z tego wyjdziemy. Nasze ciało i tak będzie okropnie wyniszczone. Nawet jeżeli wyjdzie się z anoreksji, ona może powrócić! Można stracić przez nią wiele bliskich osób, wyniszczyć siebie, swój wygląd i całe życie. Nie rozumiem w jakim celu niektóre osoby mają chęć bycia chorym na anoreksję, dla szpanu? Owszem, niektórzy chcą spróbować ale później kończy się różnie. Przedewszystkim należy pamiętać że anoreksja jest chorobą śmiertelną. Jeśli chcesz dokładnie wiedzieć jak popaść w anoreksję, co to anoreksja etc. Wystarczy że poszukasz w internecie, jest tysiące takich pytań i wiele odpowiedzi. Anoreksja niszczy człowieka i jego psychikę. werixxx odpowiedział(a) o 17:34 No cóż poprostu prawie nic się nie je a anorektyczki po posiłku wymiotują wkładając se palec do gardła ...Pomożesz ? [LINK] klatru10 odpowiedział(a) o 17:41 Nie wystarczy nic nie jeść . To się dzieje w psychice. I tak jak napisała jedna uzytkowniczka wejdź na TVN player i obejrzyj ten fiilm :) No więc tak: W anoreksje popadają dziewczyny, które mają chęć schudnięcia, zaczynają się ćwiczenia, potem głodówka... jest to ogólnie choroba psychiczna. wygląda ona tak że: dziewczyna nic nie je, chudnie chudnie i chudnie a w lustrze wciąż widzi grubasa pomimo wystających kości, często są to głodówki tygodniowe, a czasami miesięczne, potrafią one wyglądać tak: zjadasz, idziesz do toalety, wymiotujesz i tak w kółko :) piją tylko wodę, a jeśli ma się anoreksję to często (już nawet w polsce) nosi się czerwone bransoletki (najczęściej z motylkiem) na prawej ręce, gdy zobaczysz w swoim otoczeniu kogoś kto ma tą bransoletkę prawdopodobne jest anorektyczką ;) Judusia odpowiedział(a) o 17:24 wejdz na tvn player i tam byl film o 8-letniej anorektyczne , i tam bylo opisane co ona robila , by dojsc do takiego stanu ; ) blocked odpowiedział(a) o 17:25 popadają w nią dziewczyny chcące się odchudzac. W końcu dojdą do stanu anoreksji a im ich ciało dalej nie będzie się podobało i będą w ten nałóg odchudzania popadały jeszcze bardziej :/ Z ciekawości ? Oby ..W anoreksję ? Przeważnie zaczyna się od bulimi ..Wiesz , jedzą coś i naprzykład zamiast uprawić jakiś sport by to spalić , one wkładają sobie palce do gardła prowokując , aby zacząć wymiotować , i wtedy jak już to będziesz powtarzać pare naście razy .. Organizm tak jakby się przyzwyczaja , i ciągnie się do wymiotów po jedzeniu , w nocy itp .I staajesz się anorektyczką , gdyż przy tym bardzo dużo spalasz . Powinnaś inaczej sformułować pytanie. Zamiast "Jak popaść..." "Jak zapada się..." bo twoja wersja wskazuje, że chcesz dowiedzieć się jak wyhodować ją u wszystkim anoreksja (i inne zaburzenia odżywiania) to choroba psychiczna. Przeważnie "powodowana jest' przez jakąś traumę z dzieciństwa (np. wykorzystanie seksualne), patologię w domu (np. alkoholizm rodzica/ów) czy złe stosunki w rodzinie (np. brak jednego z rodziców czy jego ciągła nieobecność, zbyt duże wymagania w stosunku do dziecka itp.). Psychika potrzebuje czegoś do rozładowania zbyt wielu negatywnych emocji. To w połączeniu z niską samooceną, ambitnością i przesadnym perfekcjonizmem MOŻE w końcu doprowadzić do jakiegoś zaburzenia odżywiania, np. anoreksji. Uważasz, że ktoś się myli? lub
